“We kijken uit naar een fijn nieuw thuis voor mijn vader”

“Dementie is echt een sluipmoordenaar,” zegt Carolien. “De eerste tekenen zagen we al zeker tien jaar geleden, ver voordat in 2019 de diagnose werd gesteld. Het begon klein: af en toe raakte hij de weg kwijt in het verkeer. Eerst dacht ik: ‘Ach, dat heeft iedereen wel eens.’ Later werd duidelijk dat er meer aan de hand was. Op een gegeven moment wist hij simpelweg niet meer hoe hij terug moest rijden.”

Twee jaar na de eerste tekenen werd het ernstiger. “Hij verloor het overzicht over zijn financiën. De verkoop van het huis liep vast en de administratie raakte in de knoop. Toen zijn we gaan helpen. Samen met mijn moeder nam ik het beheer over. Dat was eigenlijk het moment waarop de zorgtaken echt begonnen.”

Zorgen voor twee
Het was een zware tijd, niet alleen voor Henk en dochter Carolien, maar ook voor zijn vrouw Gisela. Na twee openhartoperaties was haar gezondheid nog zwak. “Ze deed wat ze kon, maar de druk werd te groot. We regelden thuiszorg, een maaltijdservice en namen steeds meer over. Toen mijn vader twee keer schade reed met de auto, wisten we dat we niet langer zonder professionele hulp konden. De diagnose dementie bracht duidelijkheid, maar ook verdriet.”

In 2023 overleed Henks vrouw, een groot verlies. “Op een vreemde manier veerde mijn vader daarna een beetje op. Hij kwam in aanmerking voor het Volledig Pakket Thuis. Dat was mooi, omdat de zorg en ondersteuning precies konden worden afgestemd op wat hij zelf nog kon. Drie keer per week ging hij naar de dagopvang. Daarnaast bleven veel vrienden – ook van mijn moeder – hem bezoeken. Dat was hartverwarmend.” Met het Volledig Pakket Thuis kon haar vader uiteindelijk nog twee jaar zelfstandig blijven wonen.

Afgelopen juli veranderde alles opnieuw. “Toen we deze zomer zagen dat hij steeds vaker viel – dat bleek door polyneuropathie te komen – wisten we al snel dat thuis wonen niet meer ging. Gelukkig kwam er een plek vrij voor tijdelijke opvang in een verpleeghuis. Inmiddels kan mijn vader nog maar nauwelijks lopen. Van de bank naar de eettafel gaat nog maar net met de rollator.”

Huiselijke sfeer
Carolien is blij dat er voor haar vader nu zicht is op een vaste plek in VanIJburg. “Het is een prachtig gebouw, midden in een levendige buurt. En het idee van groepswonen met dementie spreekt me enorm aan. Mensen hebben er hun eigen studio en zijn overdag samen in de gemeenschappelijke woonkamer, waar een warme, huiselijke sfeer heerst.”

“Wat ik zo prettig vind: Amstelring levert in VanIJburg weliswaar de zorg, maar het voelt niet als een instelling. Er wordt veel meer gekeken naar wat bewoners nog wél kunnen.” Ze glimlacht. “We kijken echt uit naar de verhuizing. We zijn nu al bezig met wat er meegaat: meubels en spulletjes die hem dierbaar zijn. Dat maakt het straks meteen vertrouwd.”

Samen blijven doen wat kan
Wat Carolien vooral hoopt, is dat haar vader weer omringt wordt met gezellige mensen waar hij zich fijn bij voelt, en dat vrienden en familie hem blijven bezoeken. “We willen betrokken zijn bij de woongroep, meedoen aan activiteiten en themamiddagen, en misschien iets organiseren. Dat maakt het leven rijker voor iedereen. En natuurlijk, binnen wat nog kan, willen we samen leuke dingen blijven doen. Dat is het belangrijkste.”

Hoewel het afscheid van thuis voor haar vader en Carolien zwaar was, overheerst nu een gevoel van dankbaarheid en opluchting. “We zijn blij dat er zo’n mooie plek voor hem komt. Ik hoop dat hij zich daar veilig en geborgen voelt. En dat wij als familie niet alleen bezoekers zijn, maar juist ook onderdeel blijven van het leven. Want dat voelt goed.”